Ahde Vefâ Ve Vefâ

ADI BİLİNMEYEN BİR KADINA VEFA

İmrân’dan şöyle nakledilmiştir: ”  Rasulullah ile (sallallahu aleyhi ve sellem) birlikte bir seferdeydik. Geceleyin ilerlemeye devam ettik. Gecenin sonlarına geldiğimiz zaman düşüp uyuduk. Bir yolcu için bundan daha tatlı bir uyku olamazdı. Sabahleyin ancak güneşin sıcağı bastırınca uyanabildik. İlk önce falanca, sonra filanca, daha sonra ise öteki falanca uyandı. (Ebu’r-Racâ uyanan ilk üç kişinin isimlerini zikretmiştir ancak Avf unutmuştur.) Dördüncü olarak ise, Ömer uyandı. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) uyuduğu zaman uyandırılmazdı. Çünkü uyuduğu esnada ne olduğunu (vahyin gelip gelmediğini) bilmiyorduk. Ancak Ömer uyanınca insanların başına gelen durumu anladı. Kendisi sert tabiatlı biriydi. Bu yüzden tekbir getirdi. Tekbir getirirken sesini yükseltti. Yüksek sesle tekbir getirmeyi sürdürdü. Nihayet Ömer’in tekbir seslerini duyan Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) uyandı. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) uyanınca Ömer, ona gidip insanların başına gelen durumu anlattı. Allah Rasûlü ‘Hiçbir zararı yok’ veya ‘Bir şey olmaz, haydi yola koyulun’ dedi. Bunun üzerine insanlar yola çıktı. Biraz yürüdükten sonra, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) konakladı ve abdest suyu istedi. Sonra abdest aldı. Namaz için ezan okundu. Daha sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) insanlara namaz kıldırdı. Namazı bitirip yönünü çevirince toplulukla birlikte namaz kılmayan bir adamın insanlardan ayrı durduğunu fark etti. Ona ‘Ey falanca! Neden cemaatle birlikte namaz kılmadın?’ diye sordu. Adam, ‘Cünüp oldum, yanımda da su yok’ dive cevap verdi. Bunun üzerine Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), ‘Toprakla teyemmüm al! Bu sana yeter’ buyurdu. Daha sonra Rasûlullah ilerlemeye devam etti. Bu defa insanlar ona gelip susuzluktan yakındı.   Rasulullah (sallahu aleyhi ve sellem) yine konakladı ve falancayı (Ebu Racă bu kişinin adını zikretmişti. Ama Avf unutmuştur.) ve Ali’yi yanına çağırdı. Onlara ‘Gidip su arayın’ dedi. Onlar da, yola çıktılar. Derken devesi üzerinde su dolu iki büyük kırba arasına oturmuş bir kadına rastladılar. Ona ‘Suyu nerde buldun?” diye sordular. Kadın, ‘Dün bu vakitler su dolduruyordum. Adamlarımızı suyun başında bıraktık’ diye cevap verdi. Bunun üzerine ona ‘Haydi yürü bakalım’ dediler. Kadın Nereye?’ diye sorunca, ‘Allah Rasûlü’nün yanına’ diyerek karşılık verdiler. Bunun üzerine kadın şu kendisine sabii denen adama mı?’ diye sordu. ‘Evet, işte o kast ettiğin kişiye doğru gidiyorsun, haydi kımılda’ şeklinde karşılık verdiler. Nihayet kadını Rasulullah’ın yanına getirdiler ve aralarında geçen konuşmayı anlattılar. Bunun üzerine Allah Rasulü (sallallahu aleyhi ve sellem): ‘Onu devesinden indirin’ buyurdu. Sonra bir kap isteyip kırbaların ağzından, getirilen kaba su boşalttı. Sonra kırbaların ağzını bağladı. Daha sonra kırbaların altında bulunan kapakları açıp insanlara şöyle seslendi: ‘Haydi hem siz için hem de (hayvanlarınızı) sulayın.’ Bunun üzerine dileyenler su içti, dileyenler hayvanını suvardı. Sonunda, cünüp olan adama bir kap su verildi ve Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ona, ‘Git ve bu suyu başından aşağı dök’ dedi. Bu esnada kadın, ayakta durarak suyunun başına gelenleri izliyordu. Allah’a and olsun ki, kırbalardan su alma bitti. Yine de kırbalar bize, su alma işlemine başlamadan önceki halinden daha dolu görünüyordu. Rasulullah ‘Onun için bir şeyler toplayın’ buyurdu. Bunun üzerine ashâb-ı kiram, biraz has hurma, biraz un ve biraz da kavut topladılar. Sonra bunları bir çıkına koydular. Daha sonra kadını devesine bindirip çıkını eline verdiler. Rasulullah de (sallahu aleyhi ve sellem) ona, ‘Gördüğün gibi senin suyundan bir şey eksiltmedik. Zira Hak Teâlâ, bizi suya kandırdı.’ dedi. Nihayet kadın gecikmiş olarak ailesinin yanına vardı. Ona ‘Neden geciktin?” diye sordular. O da şöyle cevap verdi: “Şaşılacak bir şey oldu. İki adam karşıma çıktı. Beni kendisine sabii denilen adamın yanına götürdüler. Şöyle şöyle oldu. Allah’a and olsun ki, bu adam ya şununla bunun arasındaki (bu esnada orta parmağı ile şehadet parmağını göğe doğru kaldırmıştı. Bununla gök ile yeri kasdediyordu) en büyük sihirbazdır. Ya da, gerçekten Allah’ın elçisidir.’ Bu olaydan sonra Müslümanlar o kadının kabilesinin etrafında bulunan müşriklere baskın düzenliyorlardı. Fakat onun kabilesine ilişmiyorlardı. Kadın bir gün kavmine, ‘Eminim ki onlar, size bilinçli bir şekilde ilişmiyorlar. Müslüman olmak istemez misiniz?” diyerek onları İslamiyet’e davet etti. Onlar da bu çağrısına uydular ve hep birden Müslüman oldular.” Buhari, Teyemmüm 6 (344)